چی؟ اشتباه می کنم؟ عمرا

تا حالا واستون شده که با یکی حرف بزنید و متوجه شید که به هیچ وجه قبول نمی کنه که داره اشتباه می کنه. بعضی آدمها سال های زندگیشون رو این جوری سپری می کنند و برای یک بارهم که شده برنمی گردند تا به پشتشون نگاه کنند و بگند آیا واقعا این کاری که من می کنم یا این طرز فکری که دارم درسته یا نه؟ این خیلی مهمه که بعضا قبول کنیم که خودمون داریم اشتباه می کنیم و بگیم تقصیر من بود. ما یاد گرفتیم که هر موقع اتفاقی افتاد دورو برمون رو نگاه کنیم، کارهای اطرافیانمون رو بررسی کنیم و بگیم تقصیر فلانی بود که این جوری شد. و برای یک ثانیه هم شده به این فکر نمی کنیم که ما باید چی کار می کردیم؟ اولین قدم تو راه اصلاح قبول این نکته است که داریم اشتباه می کنیم. تا زمانی که این رو قبول نکنیم هنوز در همان مسیر قبلی هستیم.